FovArt Sanat Galerisi
Field of view!

İnsanım ve insana dair ne varsa hepsi tanışım, benimle.

Soyut resimin gerçekçiliğe göre çok primitive, deforme, hatta kusurlu görülmesi temeline dayanan eleştirilere açık değilim.  Gerçekliğin, var olan anlamında doğanın izdüşümünün tuvale aktarılmasıdır resim bence ve bunun yöntemi de gerçeğin taklit edilmesi değildir. Bu bakış açısıyla bakınca resime, soyutlamanın kolaycılığı üzerine kurulu eleştirilere açık değilim. Kaldı ki en gerçekçi resim bile yapanın duyumsaması doğrultusunda bir soyutlama içerir. Ama yaptıklarımın biçim ve teknik açıdan eleştirilmesi, zorlayıcı olsa da hoşuma gider.

Karar filan yoktur, o an neysem boya da ona yardımcıdır, öyle çıkar yaptıklarım.

Resim bir şey anlatmaz, bir yarar doğrultusunda üretilemez. Marx “Yaratıcı fazlalık” der sanat için. Var edildikten sonra bir fayda eldesi için kullanılabilir. O zaman da anlam yüklenebilir, ama bu o resmin anlattığı değil, amaçladığımız faydayla ilintili bizim oluşturduğumuz kavramsallıktır.   

Öte yandan sanatçının her durumda ideolojik olması ürettiklerine de anlam yükler ister istemez. Plehanov; “Sanat sanat içindir görüşünü benimseyenlerin bile ideolojik bir kaygıları olduğunu düşünebiliriz. Sanatı kendisi için icra eden, toplumdan ayrı tutanlar, illa ki toplumla uzlaşamamış kişilerdir ve devirlerindeki topluma ve düzene karşı bir başkaldırıştır bu." der.

Resim, sanatın en basit tanımından yola çıkarak,  henüz var edilmemiş, var olması beklenmeyeni ortaya koyma edimidir  ve içinde yapanın kendini soyutlamasıdır. Bu var eylemede referans doğa, yani yaşadığımız her ne varsa (sadece taş, ağaç anlamında değil) olsa da, resimin temeli felsefe ve matematiktir. Tuvale aktardıklarımız kabaca duyumlarımızın şekillendirdikleridir, bilincin devreye girmesiyse felsefe ve matematik birikimiyle olur/olmalıdır.

Ben yapamam, yapmamalıyım.

Olay denemez ama insana dair, onu aslında örseleyen, yaratıcılığını engelleyen tüm hırsların, kıskançlıkların dayanaksız tutkuların, yani “acı suyu”n resim yaparken bile dizginlenemediğini görmek enteresandı. 

Taklitçi

Bana resim yapmak olarak dayatılanı yapamadığımı fark ettiğimde. Seramik çalıştım çok uzun zaman, hiç desen çizmeden. Sonra heykel aklımı çeldi, “desen çizmelisin” dendi. Çocukluk dışında hiçbir şey çizmemiştim oysa, yapamıyordum. Hiçbir bilinç olmadan 2012’ydi sanırım, bir arkadaşımın yönlendirmesiyle Mustafa Özel’le çalışmaya başladım, iyi ki de başlamışım.

Ne biliyorsam, onun bende kalanını yapmaya, göstermeye çalışıyorum.

Sevdiklerim çok, El Greco’dan Hieronymus Bosch’a, Karen Apfel’den Kiefer’e bir sürü isim sayabilirim. Hepsinin ortak yanıysa, beklenmedik olanı yapabilmeleridir.  

Hiç bir yaptığımla duygusal bağım yok.

Evet, kesinlikle. Varolanı taklit etme kolaycılığına kapılmadan, onun ötesine geçebilme yeteneğini gerektirir ya da gerektirmelidir, yetenekten kasıt buysa eğer.

Bilmem, öyle mi olmalıdır? Satın alıyorsanız, alanın seçimidir diye düşünüyorum.

Gözü, kulağı, ağacı, dağı doğru çizmek zanaattır, resim yapmaksa sanattır. Bu yol ayrımından bilinçli olarak geçmek gerek önce. Zanaat yapılacaksa, bunun yolu çok çalışmak, çok üretmek. Resim yapılacaksa, yine çok çalışmaktır, ama başka bir biçimde. Çok okumak, hayata dair her yoksunluğumuzun ve sahipliğimizin  bilincine varmak, algıladıklarımızı duyumlarken nasıl soyutladığımızı fark  etmek, kabul etmek, belki düzeltmek, belki geliştirmek, felsefe ve matematikle haşır neşir olmak, kendi biçimimizi, renklerimizi oluşturmak. Zor ve uzun bir yol.

Çalışırken çok sinirli, gergin olurum. Bir türlü keyif almadığım, gerilimli bir yolculuktur boyama, gittiğim yer neresi olursa olsun, berbat bir yolculukla ulaşılır.  Aslında çoğu zaman başlarken biçim kafamda bitmiştir, dolayısıyla yol boşunadır. Gerilimsiz var etme durumunu düşünemiyorum bile. Ayrıca yaptıklarıma resim demek çok iddialı, boyama derim ben.

Biçim her ne malzemeyle aktarılırsa, her ne ile var edilebilirse kabulum.

Mustafa Özel

Kırmızı, bilinçle ilgisi yok, çocukluğumdan beri sevdiğim renktir, karakterlidir, öyle kıyıda, köşede kalmaz, neyse, nasılsa vardır, onu çözmeden yanından geçilmez.  Kullandığım için eleştiri de aldım. “Resimle başa çıkamayınca kırmızı kullanarak ekspresyonu arttırma kolaycılığına kaçmanın bir yöntem olduğu" da söylenmesine rağmen kullanıyorum, kullanırım. Demek ki varmış ekspresyona ihtiyacım. Kaçınmak anlamsız.

Sanatın sadece kamusal alanda var edilmesi ve meta olarak değerlendirilmemesi gerektiğini düşünüyorum. Resime bir fiyat biçildiğinde o artık bir metadır ve o anda değersizleşerek bir paradoksun içine yerleşiverir. Satış ise mülke dönüşümüdür o yapılanın. Fiyat sanatı bağlamından kopardığı anda, artık etiket de yapanın paraya ihtiyacına göre doldurulur. Kısaca, metaysa, fiyatı arz/talep belirler.

Ben o tuvalin üzerine ne koyduysam, ne kadar koyduysam ona dokunabileceklerle paylaşmayı isterim, satış ise almaktan kasıt, sanatın mülk edilmesiyle ilgili görüşüm belli. Eski kafalıyım, liberal motifleri kullanmak istemiyorum.    

Şu an sadece FovArt’ın sitesinde var. Dolayısıyla oradaki resimlerin hangi mecrada nasıl kullanılacağı FovArt’ın insiyatifindedir.